Kolorowe jarmarki zawsze są z mojej bajki; o Klimczoku

W lipowym drewnie te persony wyrzeźbione

Hej Dziewczyny 

Takie imprezy jak targi, jarmarki odwiedzam rzadko, nie żebym nie lubiła, wręcz przeciwnie, ciągnie mnie do pstrokacizny i ludyczności. 
Pewnie omijam takie miejsca bo wiem, że tego i owego nie będę sobie w stanie odmówić.


W mojej kochanej, beskidzkiej Bystrej ustawiono stragany, zaproszono twórców ludowych i rozesłano wici, że sztuka ludowa czeka na ludziska żeby przychodzić, oglądać, podziwiać i brać jak ciepłe bułeczki.
Nie było wyjścia, nie trzeba było mówić mi dwa razy, ogarnęłam się i poleciałam.

W większości na straganach leżały sobie decoupageowe puzderka, koronkowe serwety i serweteczki, lniane chodniczki i bawełniane pacynki, wszystko śliczne, choć sztuka ta ludowa coś mocno i w blogosferze z dziedziny hand made obecna. Pewnie, że były drewniane ptaszki, piszczałki, bez nich nie chcę jarmarków, były drewniane koniki bujane, malowane tak, jak każe klasyka gatunku.

Ucieszyłam się, bo swoje stragany mieli też panowie rzeźbiarze, ze swoimi klimatycznymi, jak najbardziej w ludowej poetyce wyrzeźbionymi świątkami, wojami, góralami. Przyciągnęli mnie jak magnes, byłam już stracona dla świata, stałam tylko i patrzyłam i podziwiałam i liczyłam moje finansowe zasoby.

Mój nowy domek w górach aż prosił się, żeby zaprosić w swoje progi jakiegoś Janosika czy Borutę, nie potrafiłam sobie odmówić i oto co zawitało w nasze całkiem gościnne progi:

Zamyślony, stary Żyd oraz Harnaś, chyba na chwilę przed końcem swojej zbójeckiej kariery

Chrystus Frasobliwy, marzyła mi się taka rzeźba już dawno, wreszcie mam

Ptaszek, wierzę autorowi na słowo honoru, że to czarny bocian, zresztą, bociek czy czapla, wsio rawno, ważne, że ptak, bo ptaki zbieram od dawna. Ten został ptaszyskiem mojego dziecka.

Kot (ten drewniany) dla Taty, bo Tato kolekcjonuje koty i grzechem byłoby nie powiększyć mu jego zbiorów.

No i moja radość, duma, czyli Beskidzki Zbójnik, został przez nas ochrzczony Klimczokiem.

Z okien domu spogląda na nas szczyt Klimczoka, jak łazikowałyście po Beskidzie Śląskim, to pewnie i na Klimczoku też byłyście.

Klimczok to ten szczyt w tle górnego zdjęcia po lewej, po prawej Szyndzielnia.

KLIMCZOK

Tutaj zatrzymam się na moment i opowiem Wam o zbóju Klimczoku, co w okolicznych lasach, jak to rozbójnik, bogatych grabił, a maluczkim, biednym okolicznym chłopom zrabowane łupy rozdawał.

Lubicie legendy; to posłuchajcie co starzy ludzie bajają:

Był sobie młody szlachcic Klimczok i na Zamek Sułkowskich w Bielsku na wychowanie oddany został. Rósł sobie tam młodzian, ale jak to z pięknymi młodzieńcami bywa, zakochał się w równie pięknej książęcej córce, Klementynie. Kochali się młodzi ogromnie, choć Klementyna obiecana była wiedeńskiemu księciu.

Wyjścia nie było, trzeba było z zamku we dwoje uciekać.

Zwiała piękna para z dworskich komnat i zamieszkała w lasach góry, co teraz imię naszego młodziana nosi.

Tam Klimczok dla swojej ukochanej kamienny dwór wybudował (do dzisiaj służy nam jako schronisko), które i my Klementynówką nazywamy.

Jako fach wybrał sobie Klimczok zbójowanie, niebezpieczne to było i ryzykowne i jak to ze zbójowaniem bywa, całkiem źle się skończyło.

Podstępem ściągnięty do zamku, lub zdradzony przez przekupionego chłopa, złapany został i podobnie jak pieniński Janosik na haku za żebro powieszony skończył.

To już koniec legendy, a u nas w chałupce zbójnik Klimczok jest i po wsze czasy na straży miru domowego stać będzie.

Pozdrawiam

Margaretka